Co to jest trichotillomania?
Trichotillomania to zaburzenie psychiczne polegające na uporczywym i niekontrolowanym przymusie wyrywania sobie włosów. Wyróżnia się trichotillomanię automatyczną, w której włosy są wyrywane nieświadomie, automatycznie i trichotillomanię skupioną na wyrywaniu włosów, w której jest ono poprzedzone uczuciem napięcia lub niepokoju, a czynność wyrywania włosów przynosi odprężenie. Niekiedy przymusowi wyrywania włosów towarzyszy trichofagia, czyli przymus ich zjadania. Można zaobserwować przymus wyrywania włosów lalkom, włókien dywanów czy sierści zwierząt.
Fot. pixabay.com
Jak często występuje trichotillomania?
Trichotillomania jest zaburzeniem nawracającym, jej początek może nastąpić w każdym wieku, chociaż zazwyczaj po raz pierwszy pojawia się w okresie dziecięcym lub dojrzewania i występuje 5–10 razy częściej wśród kobiet.
Jakie są objawy trichotillomanii?
W badaniu stwierdza się pojedyncze lub liczne ogniska wyłysienia o nieregularnym kształcie, skóra w obrębie wyłysienia jest niezmieniona, bez cech stanu zapalnego, zaniku czy bliznowacenia. Do miejsc, z których chory wyrywa sobie włosy zalicza się najczęściej: owłosioną skórę głowy, brwi, rzęsy, a w dalszej kolejności skórę przedramion, okolicę łonową czy okołoodbytniczą.
Co robić w przypadku pojawienia się zmian wskazujących na trichotillomanię?
W przypadku pojawienia się objawów wskazujących na trichotillomanię należy zgłosić się do lekarza POZ lub dermatologa.
W jaki sposób lekarz rozpoznaje trichotillomanię?
Lekarz rozpoznaje trichotillomanię na podstawie obrazu klinicznego. W większości przypadków choroba ta wymaga konsultacji psychiatrycznej.
Jakie są sposoby leczenia trichotillomanii?
U niektórych pacjentów, szczególnie małych dzieci, sam kontakt z lekarzem (dermatologiem, czy psychiatrą), ustalenie rozpoznania trichotillomanii i wyjaśnienie problemu może powstrzymać pacjenta przed dalszym wyrywaniem włosów. Poza farmakoterapią w leczeniu trichotillomanii stosuje się również psychoterapię, która odgrywa ważny element terapeutyczny.
W leczeniu stosuje się leki przeciwdepresyjne – hamujące wychwyt zwrotny serotoniny.
Co zrobić, by zmniejszyć ryzyko zachorowania na trichotillomanię?
Ze względu na tło psychiatryczne tej choroby trudno podjąć działania profilaktyczne.
